Bouwbedrijven bouwen niet.

John Tabé hakt door:

Een misleidende krantenkop? Nee, een harde waarheid. Niet omdat ze niet kunnen, maar omdat ze niet willen. Hun excuses zijn bekend: stijgende bouwkosten, personeelstekorten, stikstofregels, bezwaarmakers. Maar dat is bijzaak. De echte reden? De winstmarges zijn te laag. En dus gebeurt er niets.

Ondertussen blijft de woningcrisis groeien. Honderdduizenden mensen zitten vast in te dure huurwoningen, wonen in kleine kamers of wachten eindeloos op een huis dat maar niet komt. Er is geen tekort aan bouwcapaciteit. Geen gebrek aan vraag. Het probleem? Bouwen levert te weinig op. Hoe minder er wordt gebouwd, hoe hoger de prijzen. En hoe hoger de prijzen, hoe groter de winsten voor projectontwikkelaars en vastgoedinvesteerders. Dit is een verdienmodel.

En de politiek? Die kijkt toe. Ministers fronsen, staatssecretarissen schrijven rapporten vol loze beloften, maar er gebeurt niets. Beleid zonder daadkracht is een vriendelijk verzoek aan de markt. En de markt kiest winst boven mensen.

Wat wel wordt gebouwd? Luxeappartementen en dure koopwoningen, onbereikbaar voor de meeste Nederlanders. Sociale huur? Betaalbare koop? Te weinig winst, te veel gedoe. Geen subsidies, geen belastingvoordelen, dus geen prioriteit. De beloften blijven, de woningen niet.

Bouwbedrijven wijzen ondertussen naar alles en iedereen: milieuregels! Gemeenten! Bezwaarmakers! Maar de waarheid is simpel. Ze kúnnen bouwen, maar ze willen niet. Wachten is lucratiever dan bouwen.

De VVD en veiligheid: Een politiek speelstuk>