Trumps roofzucht in maatpak. 

John Tabé hakt door:

Ik kijk naar het nieuws en mijn woede groeit. De Amerikaanse regering pakt wat niet van haar is: onze kerncentrales, onze energie, onze toekomst. Ze doen dit niet als vriend of beschermer, maar als een roofstaat die alles grijpt wat in haar bereik ligt. Oekraïens belangrijkste energiebron wordt geruild als een stuk in een machtsspel, waar de inzet niet vrijheid is, maar controle en uitbuiting. Dit is geen diplomatie. Dit is simpelweg diefstal.

En wie anders dan Donald Trump zou dit plan uitvoeren? Voor hem zijn kerncentrales geen waardevolle infrastructuur, maar trofeeën. In zijn wereld draait alles om veroveren. Hij wil zijn naam in gouden letters op die reactoren zetten, niet als beschermer, maar als eigenaar. De miljoenen mensen die van deze energie afhankelijk zijn? Zij betekenen weinig voor hem. Ze zijn slechts bijfiguren in zijn zoektocht naar macht.

Maar Oekraïne blijft vechten. Dit is ons leven, onze toekomst, en we laten het niet afpakken. Toch weet Trump hoe hij zijn zin krijgt. Zodra de situatie niet in zijn voordeel is, verandert hij de regels. Hij kondigt een tijdelijk staakt-het-vuren aan rond de kerncentrales. Niet uit mededogen, maar om zijn elektrische en kerncentrales veilig te stellen. Dertig dagen van schijnrust... Dan komt het echte gezicht van Trump naar voren: geen bondgenoot, maar een president die niet alleen controle wil, maar ook de grondstoffen van Oekraïne wil roven.

De strijd is verloren. Oekraïne is geslagen. Er is geen overwinning, geen bevrijding. Alleen de harde realiteit dat we geen rol meer spelen. De grote landen hebben hun slag geslagen. En wij? Wij stonden erbij en keken toe.

Een wereldmacht zonder eieren >