De revolutie kon wachten, eerst koffie. 

Ik staarde naar mijn scherm. Zeventig procent korting op een koffiezetapparaat? Waaa... Hoe kon een machine zo goedkoop zijn, terwijl de prijs van koffiebonen de pan uit...? Absurd. Alsof iemand een grap met me uithaalde. Moest ik dan maar overstappen op thee? Geen denken aan.

Vastberaden trok ik eropuit, op zoek naar een betaalbare zak bonen. Maar overal zag ik alleen luxe varianten met pretentieuze namen als Barista’s Dream Blend. Alsof een eenvoudige kop koffie niet meer bestond. Mijn blik bleef hangen op een tv-scherm waarop een man enthousiast verkondigde dat ‘de markt zijn werk deed’. Eerst alles privatiseren en vervolgens doen alsof prijsstijgingen een natuurwet zijn, bijna komisch.

Ik zuchtte en stond op het punt op te geven. Maar toen, net voordat ik me omdraaide, zag ik...: een beschadigde zak koffie onderaan het schap, afgeprijsd met een flinke korting. Een grijns verscheen op mijn gezicht. Eindelijk een beetje geluk in deze bizarre economie. Tevreden greep ik de zak en liep naar de kassa.

Thuis verspreidde de geur van vers gezette koffie zich door de keuken. Ik sloot mijn ogen, nam een slok... en ja, hier deed ik het voor. Even vergat ik de absurde prijsstellingen en het cynisme van de markt. Dit moment was van mij.

Ping. Een e-mail verscheen op mijn scherm. "Gefeliciteerd! U heeft een jaar gratis koffiebonen gewonnen." Ik staarde naar het bericht en barstte in lachen uit. Soms werkte de markt tóch in mijn voordeel.

De revolutie kon wachten. Maar eerst... koffie.

*Zeg jij: Snijboon: 'Gewoon harder werken, dan kun je het betalen!'*

Digitale activa: digitale dwangbuis >