In Nederland Door Omstandigheden. ‘’INDO’’  

Ik ben geboren in Indonesië, in een land waar mijn lichtbruine huid te licht was om helemaal bij te horen, maar ook nooit wit genoeg voor Nederland. Nooit helemaal thuis in de ene of de andere. Het was een tijd van onrust en pijn, vooral voor mijn ouders.

Toen het politieke conflict tussen Nederland en Indonesië uit de hand liep, werden wij, de Indische Nederlanders, als gevaarlijk gezien. De kwestie van Nieuw-Guinea was ver van mijn wereld, maar de gevolgen raakten ons direct. Nederland wilde het gebied blijven bezetten, terwijl Indonesië het claimde. De situatie verslechterde, en uiteindelijk moesten wij snel en zonder pardon het land verlaten.

Bij onze aankomst in Nederland stonden mijn ouders voor een grote uitdaging. Hun diploma’s waren waardeloos, en hun werkervaring werd genegeerd. Wat ze in Indonesië hadden bereikt, werd volledig weggeveegd. Mijn vader, een man met trots en kennis, belandde in de bijstand. Ondanks zijn harde werk werd hij gezien als iemand zonder waarde in de ogen van de Nederlandse maatschappij. Mijn moeder probeerde het beste van de situatie te maken, maar de kansen waren schaars.

Voor mij bood onderwijs geen ontsnapping. Als kind van immigranten kreeg ik niet de kansen die ik nodig had. De toelage die ik nodig had om vooruit te komen, werd geweigerd. Als kind van ouders in de bijstand leek mijn toekomst al vastgelegd: laaggeschoold werk. Dit was niet mijn keuze, maar het gevolg van een systeem dat ons in een hoek zette.

Toch begreep ik dat ik het systeem ook kon gebruiken, zelfs misbruiken. Ik realiseerde me dat ik moest verzetten tegen de achterstanden die de overheid mij had aangedaan. Het besef dat ik het systeem kon inzetten om mijn eigen weg te vinden, gaf me richting. Zag in dat ik mijn situatie kon verbeteren door de regels te begrijpen, om te gaan en actief uit te buiten. Het was pittig en leerzaam; ik wist dat mijn toekomst in mijn eigen handen lag.

Zeg jij: ''Indo-rocker'': “Moet je jezelf echt een schouderklopje geven?” “Ja, dat lucht op, zeikerd!”

 

John E Tabé.