Cartoonist Maarten Wolterink

Geert Wilders is een loser en een verrader.

John Tabé hakt door:

De PVV mag dan wel de grootste partij worden bij de volgende verkiezingen, maar regeren? Daar komt niets van terecht. Wat heeft die partij eigenlijk te bieden? De PVV is inmiddels een lege huis, gevuld met Kamerleden die zich enkel beperken tot passief toekijken. Hun grootste bezigheid? In de kantine van de Tweede Kamer zitten, waar eten en drinken blijkbaar belangrijker zijn dan daadwerkelijke werk. Elke maand worden ze beloond met een riant salaris en onkostenvergoedingen, maar wat krijgen wij daarvoor terug? Helemaal niets. Geen bijdragen aan constructieve wetsvoorstellen, geen serieus beleid en geen oppositie die werkelijk het verschil maakt. Het enige wat we zien, is schreeuwen, schelden en de schijn van daadkracht ophouden. John Tabé staat aan de zijlijn en observeert dezelfde leegte die wij ervaren: de PVV komt niet verder dan loze beloften en schijnvertoningen.

En Wilders, die blijft maar doorgaan met zijn valse beloften. Zijn strategie is simpel: zo lang mogelijk in de regering blijven, dreigen met kabinetscrisissen, maar nooit echt doorpakken. John Tabé heeft het keer op keer waargenomen: Wilders weet dat wanneer hij de boel opblaast, hij zelf ook ten onder gaat. Dus blijft hij hangen in zijn rol als boze buitenstaander, zonder verantwoordelijkheid te nemen. Wat heeft hij ons beloofd? Gouden bergen! Maar we staan hier met lege handen. Beloften gebroken, twee miljoen kiezers die zich bedrogen voelen. De PVV is geen politieke kracht, maar een verzameling dorre takken die zichzelf groter voor doen dan ze werkelijk zijn. Zoals John Tabé al vaak heeft gezegd: de PVV is een rottende kies.

Wilders heeft veel meer te verliezen dan alleen zijn achterban. Als hij besluit het kabinet te laten vallen, zal zijn internationale status instorten. Momenteel wordt hij geprezen als de ‘schaduw-premier van Nederland’ door extreemrechtse partijen, maar zonder echte macht verdwijnt die status snel. Dan is hij geen wereldspeler meer, maar een politicus uit een klein, onbeduidend land.

Wilders staat op een kruispunt. Jarenlang schreeuwde hij vanaf de zijlijn, maar nu heeft hij toegang tot de macht. Toch is zijn positie niet stevig. Zijn achterban klaagt, zijn coalitiepartners wantrouwen hem, en zijn internationale status brokkelt af. Wilders doet zich voor als de ‘man van het volk’, maar in werkelijkheid is hij een extreemrechtse mascotte voor buitenlandse populisten. In Amerika wordt hij geprezen als tweelingbroer van Trump; in Europa schudt hij handen met extremisten en autocraten. Maar zonder invloed dreigt zijn status te verdwijnen.

Zonder regeringsdeelname is Wilders de roepende in de woestijn: een man van grote woorden, maar zonder daden. Het buitenland heeft geen interesse in verliezers. Marine Le Pen maakt kans op het Elysée, Meloni regeert Italië met een ijzeren hand, Orbán manipuleert in Hongarije het parlement en de rechtbanken, en Farage was de stem achter de Brexit. Maar Wilders? Die blijft achter als een gefrustreerde politicus uit een klein land. John Tabé zal het allemaal blijven volgen en zien hoe Wilders verder in de problemen raakt. Zijn keuze is simpel: buigt hij, dan verraadt hij zijn achterban. Breekt hij, dan verliest hij alles.

25 jaar Geert Wilders, de PVV’er heeft niets bereikt. Oh, toch wel: tweedeling in de samenleving.

12 Jaar Rutte: De Aftakeling van Nederland >