Gemeente Castricum moet zich diep schamen.
De Nederlandse woningmarkt zit in een diepe crisis. Wachttijden voor sociale huur kunnen oplopen tot tien jaar, terwijl starters nauwelijks een kans maken op een betaalbare woning. Het systeem is vastgelopen, en steeds meer mensen voelen zich buitengesloten.
John Tabé bekritiseert dit falende beleid fel. Hij erkent dat voorrang in sommige gevallen noodzakelijk is, bijvoorbeeld bij medische of sociale urgentie. Maar willekeurig toegepaste voorrangsregels ondermijnen de rechtvaardigheid van het systeem. Mensen in nood mogen niet aan hun lot worden overgelaten, maar het kan niet zo zijn dat sommige groepen structureel worden benadeeld.
Een opvallend voorbeeld is de voorkeursbehandeling van scheidende stellen. Waarom krijgen zij direct een woning, terwijl jongeren jarenlang wachten? Volgens Tabé is dit fundamenteel onrechtvaardig. De samenleving hoeft niet op te draaien voor persoonlijke keuzes, terwijl hardwerkende jongeren zonder perspectief blijven.
Ook de huisvesting van statushouders roept discussie op. Nederland heeft de morele plicht om vluchtelingen op te vangen. Zij ontvluchten oorlog en onderdrukking en hebben recht op bescherming. Daarom krijgen ze voorrang op de woningmarkt.
De situatie in Castricum laat zien hoe schrijnend het woningbeleid voor statushouders uitpakt. Twintig witte containerwoningen zijn neergezet in een omgebouwde showroom, pal naast een benzinestation. Bewoners leven in units van slechts 2,20 meter breed, zonder daglicht, tussen galmende muren. Drie kookplaten, drie koelkasten en één magnetron moeten worden gedeeld. Voor tientallen mensen zijn er slechts zes douches en één wc. Ondertussen liggen aan de overkant rietgedekte villa’s met oprijlanen van witte kiezelstenen. Dit is geen huisvesting, dit is een schande.
Tabé pleit voor een radicale hervorming van de woningmarkt. Voorrang mag alleen gelden bij echte nood, niet bij vrijwillige keuzes. Daarnaast moet de overheid structureel bouwen om te voorkomen dat jongeren blijvend worden benadeeld. Zolang dat niet gebeurt, blijft de kloof tussen beleid en realiteit groeien.
En Castricum als voorbeeld van fatsoenlijk huisvestingsbeleid? Schaam je!
John Tabé hakt door
Maak jouw eigen website met JouwWeb