Vrijheid is niet onderhandelbaar! JIJ bepaalt!

John Tabé vertelt:

Met een woedende klap smakt John Tabé de bekeuring op tafel. "Vijf keer in een paar maanden! Belachelijk! Was 50 km/u echt zo gevaarlijk?"

Sandra werpt hem een veelbetekenende blik toe. "Moet dit nou echt? "Misschien moet je gewoon wat langzamer rijden?"

"De wet is krankzinnig," moppert John. "En die rechter? Die werkt vrolijk mee aan dit absurde systeem. Dit móét veranderen!"

Met een diepe zucht opent hij zijn laptop en begint hij driftig te typen op sociale media. Zijn oproep tot verandering gaat viraal. Een week later staat hij, samen met enkele medestanders, voor het gerechtsgebouw. De politie geeft hen een vriendelijke waarschuwing.

Op dat moment stapt een jonge rechter naar buiten. "Meneer Tabé, wilt u verandering? Kom dan binnen en praat met ons."

John aarzelt. Misschien, héél misschien, was luisteren ook een optie.

Hij had nooit gedacht dat hij vrijwillig een rechtbank zou betreden, maar daar zat hij dan geïrriteerd tegenover de jonge rechter.

"Dertig kilometer per uur is gewoon te gek!" roept hij uit.

De rechter schuift rustig een dossier naar hem toe. "Sinds de invoering is het aantal ongelukken met veertig procent gedaald."

John zwijgt. Wat kon hij inbrengen tegen keiharde cijfers?

De rechter glimlacht. "U heeft passie. Gebruik die voor iets constructiefs."

John staart naar het plafond. Misschien had ze een punt.

De geboorte van de PvP

John Tabé had genoeg van ‘oneerlijke’ wetten die hem beperkten. Hij besloot het systeem van binnenuit te veranderen. Zo werd de Partij van Partijdigheid (PvP) geboren. Zijn motto? "Regels zijn er om te buigen, wetten om te kiezen, niet om te volgen."

Met een oude bestelbus vol flyers trok hij het land in. Zijn aanhang op sociale media groeide explosief. "Eindelijk iemand die zegt waar het op staat!" juichte het volk. De gevestigde partijen lachten hem uit, maar bij een verkiezingsdebat sloeg hij genadeloos terug:

"Meneer de premier, waarom krijg ík een boete voor hardrijden, maar blijft een bankdirecteur ongestraft na fraude?"

Het publiek barst in luid gejuich uit.

Op verkiezingsdag schrijft de PvP geschiedenis: zevenendertig zetels. John Tabé betreedt de Tweede Kamer en dient direct zijn eerste motie in: de afschaffing van snelheidslimieten en het ontslag van alle rechters die boetes uitschreven. De Kamer lacht hem uit. Maar John? Die geeft niet op.

"Vandaag zevenendertig zetels," zegt hij met een grijns. "Morgen het Torentje."

De opmars naar de macht

Zijn populariteit blijft groeien. Het is tijd voor grootsere plannen. De PvP wint de verkiezingen met de slogan: "Vrijheid is niet onderhandelbaar! JIJ bepaalt!"

Als premier voert hij radicale hervormingen door: iedereen bepaalt zijn eigen loon, ziekenhuizen zijn gratis als je dat wilt, en misdadigers kiezen hun eigen straf.

Het resultaat? Chaos. Werknemers keren zichzelf vorstelijke salarissen uit, ziekenhuizen staan leeg en criminaliteit wordt met een knipoog bestraft. Binnen enkele weken stort de economie in.

Wanneer de protesten oplaaien en ministers massaal opstappen, blijft John koppig volhouden. Maar uiteindelijk wordt hij weggestemd.

Op zijn laatste avond in het Torentje mompelt hij: "Misschien hadden ze tóch een beetje gelijk..."

En als kers op de taart krijgt hij, terwijl hij wegrijdt, prompt een boete voor te hard rijden.

John Tabé mag dan slechts één jaar premier zijn geweest, maar dankzij zijn kiezers, twee miljoen, ontvangt hij acht jaar lang een maandelijkse uitkering van netto 6000 euro plus een kantoortje voor ex-minister-presidenten. Nu zit hij met Sandra op Aruba, nippend aan een pina colada, mijmerend over Holland.

"Gaaf landje."

Een verrassend herfstbezoek Ulft>